Mała Alikia to oczko w głowie mamy, Katarzyny Skrzyneckiej. Aktorka opowiada o swym szczęściu, ale mówi też: „Miłość do dziecka to jeszcze nie jest powód, by zostać nadopiekuńczą matką-wariatką.” Katarzyna Skrzynecka wita mnie w swoim domu: na dywanie bawi się mała Alikia, obok niej kręci się jej pies. Siadamy na podłodze, bierzemy w ręce grzechotki, uchylamy się co chwila od radosnego ogona psa i skupiamy się przede wszystkim na wyjmowaniu pluszaków z buzi Alikii. Na takim wywiadzie jeszcze nie byłam… Trudno mi zadawać pytania, kiedy malutka się wciąż do mnie śmieje! A mi jeszcze trudniej odpowiadać, skoro muszę ciągle reagować na jej zaczepki. Ale nic na to nie poradzimy: trafiło się nam bardzo pogodne dziecko z poczuciem humoru. Alikia dobrze rozpoznaje, kiedy są żarty, i wie dokładnie, jak nas rozśmieszyć. Po kim odziedziczyła niebieskie oczy? Zapewne po mojej mamie. Cała reszta rodziny mojej i męża ma oczy brązowe. Usta za to Alisia ma po Marcinie, swoim tacie. Do mnie podobieństwa raczej w niej nie znajduję, chociaż, kiedy oglądam swoje zdjęcia z dzieciństwa,czasem wydaje mi się, że na nich jest właśnie moja córeczka: ta sama mimika, te same figlarne błyski w oczach... Kto Państwu pomaga w opiece nad Alikią? Czasem, kiedy chcemy z mężem wyjść gdzieś we dwójkę, zostaje z nią moja dobra koleżanka, ale głównie zajmujemy się nią sami. Tak układamy sobie z Marcinem grafik, abyśmy mogli być na zmianę przy Alisi. To jest tak wymarzone, wyczekane dziecko, że nie chcę tracić niczego z jej pierwszych lat życia. Dla mnie opieka nad nią to najważniejszy i najpiękniejszy czas w moim życiu. Karmiła ją Pani naturalnie? Karmiłam do końca 7. miesiąca. Z przejściem na butelkę nie było kłopotu, bo Alisia picie ze smoczka miała opanowane już od pierwszych tygodni życia. Kiedy była maleńka, to szybko zasypiała przy piersi: possała chwilę – i tyle było z jedzenia. Ściągałam więc pokarm i dokarmiałam butelką, aby mieć pewność, że moja córeczka dostaje tyle, ile potrzebuje. Alikia urodziła się trochę przed czasem? To prawda, prawie półtora miesiąca za wcześnie. Na szczęście, chociaż ważyła tylko 2020 g, była zupełnie zdrowa. I skoro już o tym mówimy, to chciałabym z własnego doświadczenia doradzić każdej przyszłej mamie, że jeśli cokolwiek się dzieje, co ją niepokoi, to powinna jak najszybciej jechać do lekarza. To nie musi być silny ból, to może być tak, jak było u mnie, uczucie lekkiego ćmienia w dole brzucha. Takie ćmienie często pojawia się w ciąży. Mój ginekolog, kiedy dzwoniłam do niego tamtego dnia, także mnie uspokajał, że może ono po prostu świadczyć o tym, że dziecko się rozpycha w brzuchu. Ja jednak wolałam pojechać do kliniki i zrobić USG. I dobrze, bo już pół godziny po moim przyjeździe Alikia była na świecie… Lekarze na miejscu stwierdzili, że gdybym jeszcze godzinę posiedziała w domu, to mogłoby być już za późno. Mój przykład może być przestrogą dla przyszłych mam, by nie dały sobie wmówić, że są przewrażliwione. Miała Pani intuicję? Nie. Po prostu byłam czujna i rozsądna. Miałam świadomość, że kilka razy wcześniej straciłam ciążę. Dla mnie nigdy nie było za dużo badań. W ostatnich tygodniach mojej ciąży z Alikią robiłam USG nawet co kilka dni. Zastanawia się Pani nad tym, jaką mamą chciałaby Pani być? Rozsądną. Radosną. Bardzo świadomie nie chcę zostać nadopiekuńczą mamuńcią, mimo, że tak wiele starań kosztowało mnie spełnienie marzenia o macierzyństwie i mimo, że „późna mama” może mieć wszelkie zadatki na matkę-wariatkę. Wywiad z Katarzyną Skrzynecką został opublikowany w 11. numerze „Mamo, To Ja” 2012 r. Sprawdź, co w najnowszym numerze „Mamo, To Ja” Czytaj także: „Mamo, nie piewaj” – felieton Katarzyny Skrzyneckiej o rodzinnych wakacjach