Często w praktyce terapeutycznej osoba pomagająca staje przed zadaniem wyjaśnienia lub przybliżenia, czy to pacjentowi, czy to jego rodzicom, na czym polega pomoc i jakie są jej formy. Brak dostatecznych informacji i krążące w tzw. drugim obiegu stereotypy oraz – często w wielu kwestiach sprzeczne – mity powodują wzrost obaw i znaczne nasilenie lęku nie tylko u przyszłych podopiecznych, ale również u ich rodziców, co znacznie osłabia motywację i sprawia, że wielu postanawia wycofać się z decyzji o leczeniu i tak naprawdę przedłuża okres „używania”, pogłębiając fazę uzależnienia. Dopiero jakieś traumatyczne przeżycie czy ekstremalna, bardzo trudna sytuacja są w stanie zdeterminować pacjenta w taki sposób, że podejmie leczenie bez względu na wszystko. Wówczas jednak leczenie pochłania już znacznie więcej czasu, środków, emocji i zaangażowania w proces terapii i niekoniecznie kończy się sukcesem i trwałą abstynencją. Może jednak można by rozpocząć to wszystko wcześniej, mając większą świadomość tego, z czym można się spotkać na każdym etapie leczenia i oswoić się z założeniami i formami oddziaływań terapeutycznych. W tym artykule chciałbym przedstawić ewentualnym pacjentom, ich rodzicom oraz pedagogom i wychowawcom, czego mogą się spodziewać na poszczególnych etapach terapii i jakiej pomocy mogą oczekiwać w prezentowanych placówkach. Punkt konsultacyjny Punkt konsultacyjny ds. uzależnień najczęściej jest prowadzony przez stowarzyszenie lub fundację, ale ostatnio również przez jednostki samorządowe przy gminnych komisjach ds. uzależnień. W punkcie z reguły zatrudniony jest terapeuta lub konsultant, który dokonuje wstępnej diagnozy problemu, zbiera informacje dotyczące zaawansowania uzależnienia, udziela porad i informacji, wspiera decyzję o leczeniu i motywuje do podjęcia terapii w poradni ambulatoryjnej lub ośrodku stacjonarnym – średnio- lub długoterminowym. Jeśli w danej miejscowości nie ma poradni, to punkt konsultacyjny jest pierwszym miejscem, gdzie można uzyskać wstępną pomoc. Niektóre punkty oferują też możliwość diagnozy lekarskiej (bardzo dobrze, jeśli psychiatrycznej) oraz konsultacje psychologiczne. Poradnia ambulatoryjna Poradnia ambulatoryjna w zależności od stopnia zaawansowania choroby oferuje pomoc dla uzależnionych od narkotyków, a także członków ich rodzin. W poradni zatrudnieni są terapeuci-profesjonaliści, ale też terapeuci-neofici, czyli osoby, które wyszły z nałogu i pomagają innym w zdrowieniu, dzieląc się również własnym doświadczeniem i problemami z początków własnej terapii. W poradni można się też spodziewać opieki medycznej, psychiatrycznej, badań psychologicznych i poradnictwa prawnego (oczywiście nie we wszystkich). Rzetelna diagnoza pozwala ustalić, czy pacjent może spróbować leczyć się w systemie ambulatoryjnym, czy też jest już na etapie na tyle zaawansowanym, żeby wyjechać do ośrodka stacjonarnego. Poradnie mogą być prowadzone przez stowarzyszenia i fundacje jako nie zarejestrowane w NFZ oraz zarejestrowane jako NZOZ. Bardzo często można spotkać poradnie NZOZ prowadzone przez osoby fizyczne – zwykle przez specjalistów w zakresie psychoterapii uzależnień (psychologów, pedagogów, psychiatrów). Poradnie ambulatoryjne oferują różnorodne formy terapii indywidualnej i grupowej. Wykorzystują dorobek wielu nurtów psychologicznych. W zależności od zespołu terapeutycznego istnieją programy, których podstawy opierają się na założeniach społeczności terapeutycznych (poradnie MONAR) oraz takie, które wykorzystują dorobek nurtu psychologii behawioralnej i poznawczej. Sądzę, że najbardziej pożądany jest program integracyjny, wykorzystujący wszelkie doświadczenia czyli łączący różne podejścia. W ramach kontroli abstynencji większość poradni posiada testy na obecność narkotyków w moczu. Z reguły jest tak, że jeśli pacjent nie jest w stanie utrzymać abstynencji w okresie terapii, to zostaje relegowany z programu i proponuje mu się ponowny udział po okresie „karencji” lub wyjazd do ośrodka. Program tak naprawdę konfrontuje pacjenta z rzeczywistym stanem uzależnienia. Każdemu narkomanowi wydaje się, że łatwo poradzi sobie z odrzuceniem środka psychoaktywnego, dopiero decyzja o terapii i początek abstynencji pozwala stwierdzić, jak głęboko uzależnienie zakorzeniło się w psychice pacjenta. Programy poradniane trwają z reguły ok. 1–2 lat. Początkowo są bardzo intensywne, z czasem częstotliwość spotkań spada, jednakże, jak pokazuje praktyka, w programach utrzymują się pacjenci albo z bardzo dużą motywacją, albo będący w fazie nadużywania. Największym problemem systemu ambulatoryjnego okazuje się kontrola abstynencji – rodzice nie zawsze są w stanie temu podołać, a i możliwości poradni są z wiadomych względów ograniczone. Wtedy pojawia się możliwość umieszczenia pacjenta w ośrodku stacjonarnym (pobyt całodobowy). Jeśli jednak abstynencja nie zostaje dłużej zachowana, większość ośrodków wymaga przed przybyciem wypisu z oddziału detoksykacyjnego, aby zapobiec pojawieniu się problemów natury medycznej, ale także psychicznej (psychozy, napady lękowe itp.) Oddział detoksykacyjny Oferty oddziałów detoksykacyjnych (odtruwających) do niedawna dotyczyły uzależnionych od opiatów (czyli np. heroiny) oraz pochodnych, a także środków psychotropowych i alkoholu. Obecnie obserwujemy konieczność odtrucia połączonego z obserwacją psychiatryczną. Takie oddziały oferują pomoc pacjentom nadużywającym amfetaminy, ecstasy i GHB, gdyż skutki psychiczne i wyniszczenie organizmu związane z tym środkami wydają się być o wiele większe niż pierwotnie zakładano. Idealnie jest, kiedy po odtruciu pacjent bezpośrednio jedzie do ośrodka terapii i nie wraca do swojego środowiska. W ogólnym zarysie w ofercie oddziału detoksykacyjnego można się spodziewać: Odtrucie od substancji przyjmowanej przez osobę uzależnioną. Zmniejszenie objawów niepożądanych po odstawieniu narkotyków – zmniejszenie głodu narkotycznego, bólów, napadów drgawek itd. oraz w skrajnych przypadkach do zapobiegania zgonom włącznie. Diagnostyka powikłań takich jak HIV, WZW i innych chorób zakaźnych Indywidualne dobranie leków do sytuacji psychicznej pacjenta. Zapobieganie zaburzeniom psychicznym powstającym przy odstawianiu narkotyku Motywowanie do dalszego leczenia Środek narkotyczny zmienia funkcjonowanie komórek organizmu i zadaniem detoksykacji jest ponowne ustawienie funkcjonowania organizmu bez narkotyku, w miarę bezpiecznie i humanitarnie. Leczenie krótkoterminowe Leczenie krótkoterminowe realizują oddziały leczenia uzależnień (OLU). Oddziały takie funkcjonują głównie przy większych jednostkach służby zdrowia, szpitalach psychiatrycznych czy klinikach psychiatrii. Ich program jest oparty na założeniach teorii psychologicznych mechanizmów uzależnienia oraz doświadczeń klinicznych. Na oddziałach można liczyć na całodobową opiekę medyczną, farmakoterapię oraz pomoc psychologiczną. Pierwotnie niemal wszystkie oddziały w Polsce oferowały pomoc dla osób uzależnionych od alkoholu i leków (istnieją oddziały dla mężczyzn, dla kobiet oraz koedukacyjne), obecnie jednak ponad połowa przyjmuje również narkomanów, ponieważ okazuje się, że program alkoholowy z indywidualnym prowadzeniem oraz ukierunkowaniem może być również skuteczny dla niektórych typów pacjentów. Program trwa od 6 do 8 tygodni. Intensywne oddziaływania terapeutyczne (24 godziny na dobę) są tak naprawdę dobrym wstępem do kontynuowania terapii. Osoba kończąca program terapeutyczny powinna kontynuować go bądź w poradni, bądź w ośrodku średnioterminowym. Warto wiedzieć, że żaden szef oddziału nie żegna pacjenta słowami „do widzenia, jest pan wyleczony”, ale zwraca uwagę na konieczność kontynuowania leczenia. Leczenie stacjonarne średnioterminowe Jest wiele programów terapii uzależnień rekomendowanych głównie przez placówki służby zdrowia, które oferują programy terapeutyczne trwające od 6 do 8 miesięcy. Zawierają one intensywny program terapii, połączony z podejściem indywidualnym. Są to najczęściej oferty łączące podejście związane z teorią psychologicznych mechanizmów uzależnienia z metodą społeczności terapeutycznych. Każdy ośrodek nastawiony jest również na rozwój osobistych predyspozycji do wytrwania w abstynencji oraz rozwój zainteresowań. Ważne miejsce pełni również uczenie obowiązkowości, odpowiedzialności, dbania o higienę osobistą i kondycję fizyczną. Niektóre ośrodki dla młodzieży umożliwiają kontynuowanie nauki szkolnej, ale nie należy uważać, że edukacja jest w ich przypadku najważniejsza. Najważniejsze jest zdrowienie. Leczenie stacjonarne długoterminowe Leczenie stacjonarne długoterminowe obejmuje programy terapii trwające od 12–24 miesięcy oferowane przez placówki Monaru, Karanu, PTZN, ZOZy oraz inne fundacje. Kadrę stanowią terapeuci, psycholodzy oraz neofici. Programy oparte są głównie na metodzie społeczności terapeutycznych i obejmują szereg oddziaływań zarówno terapeutycznych, jak i społecznych, mających na celu odbudowanie takich norm i wartości, jak uczciwość, odpowiedzialność, szczerość, przyjaźń itd. Ważnym aspektem udziału w systemie jest praca, możliwość realizacji siebie w różnych rolach: od sprzątacza, kucharza, ogrodnika począwszy, na ochroniarzu czy prezesie społeczności skończywszy. Udział w procesie terapii jest podzielony na kilka etapów, uprawniających do określonych ról, dających przywileje określane przez całą społeczność. Oczywiście każdy pacjent zaczynający terapię ma okres próbny i pierwsze przywileje otrzymuje nie wcześniej niż po miesiącu pobytu w ośrodku. Cechą charakterystyczną ośrodków są żelazne normy i zasady funkcjonowania, których złamanie powoduje nałożenie kar, czyli tzw. dociążeń – lub wykluczenie ze społeczności. Szerszy opis funkcjonowania takiego ośrodka warty jest osobnego artykułu. Wiele z powyższych zasad ma swoje odpowiedniki w życiu ośrodka średnioterminowego. Ukończenie terapii w ośrodku długoterminowym nie jest ostatecznym „wyzdrowieniem”. Uzależnienie jest bowiem chorobą nieuleczalną i charakteryzuje się nawrotami, czyli kryzysami mogących spowodować ponowne sięgnięcie po narkotyk. Dlatego też każdy absolwent ośrodka powinien po opuszczeniu ośrodka znaleźć swojego osobistego terapeutę, bądź – jeśli ma taką możliwość – skorzystać z pomocy grupy wsparcia dla neofitów lub grupy Anonimowych Narkomanów. Grupy Anonimowych Narkomanów Grupy Anonimowych Narkomanów (ang. Narcotics Anonymous, NA) istnieją już w niektórych miastach. Uczestnictwo w NA jest otwarte dla wszystkich narkomanów, niezależnie od rodzaju używanych narkotyków lub sposobów ich łączenia. Kiedy przystosowywano do potrzeb NA Pierwszy Krok z literatury Anonimowych Alkoholików, słowo „alkohol” zastąpiono słowem „uzależnienie”. W NA nie ma ograniczeń społecznych, religijnych, ekonomicznych, rasowych, etnicznych, narodowych ani płciowych, nie ma też opłat wpisowych czy członkowskich. Większość członków regularnie przyczynia się drobnymi sumami do pomocy w regulowaniu wydatków mityngów, przy czym datki te nie są obowiązkowe. W programie Anonimowych Narkomanów członkowie są zachęcani do stosowania całkowitej abstynencji od wszystkich rodzajów narkotyków, z alkoholem włącznie. Z doświadczenia członków NA wynika, że ciągła i nieprzerwana abstynencja zapewnia najlepszy fundament dla zdrowienia i osobistego rozwoju. Główną usługą dostępną w NA są mityngi grupowe. Każda grupa działa indywidualnie, wspierając się zasadami obowiązującymi dla całej organizacji, które są przedstawione w literaturze. Większość grup na cotygodniowe spotkania wynajmuje sale w budynkach prowadzonych przez organizacje publiczne, religijne lub społeczne. Jedna osoba prowadzi mityng, natomiast reszta członków bierze udział w dzieleniu się swoim doświadczeniem w zdrowieniu z uzależnienia od narkotyków. Członkowie grupy dzielą między siebie funkcje związane z usprawnieniem działania mityngu.

2 Czym jest program 12 kroków w leczeniu alkoholizmu. 3 12 kroków do trzeźwości – omówienie etapów. 3.1 Krok pierwszy – przyznajemy, że jesteśmy bezsilni wobec alkoholu. 3.2 Krok drugi – uwierzyliśmy, że ze wsparciem możemy wrócić do równowagi. 3.3 Krok trzeci – walczymy z lękiem i przymusem kontrolowania rzeczywistości.

Pomocy dla osób uzależnionych od narkotyków można szukać w szpitalach psychiatrycznych na oddziałach leczenia uzależnień, w poradniach terapii/leczenia uzależnień, w poradniach zdrowia psychicznego i leczenia uzależnień, w centrach interwencji kryzysowej, w poradniach odwykowych czy w MONAR-ach. Pozdrawiam! Cytuj

Życie w otoczeniu człowieka uzależnionego od alkoholu, narkotyków, hazardu lub innych szkodliwych substancji i zachowań, to często rollercoaster emocji. Gdy taka sytuacja szczególnie odbija swoje piętno na naszej psychice, wtedy mówimy o współuzależnieniu. Współuzależnienie – problem który dotyka całej rodziny Jeśli w Twojej rodzinie występuje problem z uzależnieniem, być może sam potrzebujesz pomocy w postaci terapii współuzależnień. Dlaczego rodziny alkoholików, narkomanów czy hazardzistów nie zgłaszają się na terapię, leczenie współuzależnienia? Boją się przyznać, że również noszą na sobie ciężar uzależnienia? Dlaczego tak trudno zrozumieć, że podświadomie poddają się nałogowym mechanizmom obronnym matki/ojca/dziecka. Dlaczego wciąż upierają się przy swoim zdaniu twierdząc, że „to on jest chory, nie ja”. I dlaczego tak trudno jest im znaleźć w sobie siłę do podjęcia terapii dla współuzależnionych? Czym jest współuzależnienie? Współuzależnienie i terapia to nie powód do wstydu! Jeżeli w Twojej rodzinie występuje problem uzależnienia powinieneś lepiej przyjrzeć się swojemu zachowaniu i temu w jaki sposób interpretujesz chęć niesienia pomocy bliskiej ci osobie. Czy to, co robisz, aby ułatwić jej powrót do normalnego funkcjonowania jest mądre i świadome? Czy wbrew swoim przekonaniom nie zwiększasz tak naprawdę komfortu picia/ brania narkotyków/ grania? Czy nie szukasz usprawiedliwień i nie starasz się za wszelką cenę ukrywać problemu uzależnienia przed światem zewnętrznym? Czy nie bierzesz na siebie obowiązków uzależnionego, aby go odciążyć i pozwolić mu skupić się na walce ze swoimi słabościami? Czy robisz cokolwiek, aby uświadomić mu wagę problemu z jakim przyszło mu się zmierzyć? Czy tak naprawdę nie pozwalasz choremu wykorzystywać swojej lojalności i oddania? Czy w całej tej sytuacji nie zapomniałeś o sobie, swoich marzeniach, celach, potrzebach? Czy pamiętasz, że wokół Ciebie są również inni, równie bardzo potrzebujący Twojej uwagi, skupienia, obecności (na przykład dzieci)? Co może dać Ci terapia współuzależnień? Pierwszym i jednocześnie najważniejszym celem terapii dla osób współuzależnionych jest prawidłowe zdefiniowanie choroby. Niezwykle istotnym jest, aby każdy kto na co dzień mierzy się z nałogiem występującym w rodzinie wiedział jakie konsekwencje niesie za sobą trwanie w zależności i nie podejmowanie właściwej pracy nad nią. Doświadczony w kontakcie z uzależnionymi i ich bliskimi dobry terapeuta uzależnień wyjaśni w jaki sposób chorzy potrafią bronić się przed próbą wyleczenia ich z nałogu, w czytelny sposób pokaże które z zachowań są naturalne a które stanowią jedynie wyuczony mechanizm obronny mający na celu zwiększenie komfortu picia/ zażywania narkotyków/ uprawiania hazardu itp. Leczenie współuzależnienia sprawi, że rodzina uzależnionego podczas terapii zrozumie także swoje błędy, zobaczy jakich zachowań musi unikać, aby nie uwikłać się w chorobę zamykając sobie drogę do prowadzenia normalnego życia, realizowania marzeń, celów i planów. Uzależnieni niezwykle często czując oddanie swoich bliskich zaczynają nimi manipulować. Robią to nieświadomie, ponieważ kieruje nimi nadzwyczaj silny do pokonania nałóg. Kiedy mąż pije, żona na początku nie zauważa problemu i sama przynosi mu alkohol, później odczuwając poczucie winy stara się usprawiedliwiać jego wybryki, przestaje skupiać się na dzieciach i obowiązkach domowych, stara się za wszelką cenę namówić męża do trzeźwości i nie potrafi wyegzekwować od niego podjęcia leczenia uważając, że jest na tyle silny, żeby uporać się z tym samodzielnie. Mężowie alkoholiczek z kolei mają tendencję do niezauważania problemów żony. Czasami nawet wykorzystują chorobę kobiety do osiągania własnych profitów. Takie zachowania, choć wydają się nieludzkie, również są oznaką kouzależnienia wymagającego pomocy specjalisty. Terapia i leczenie dla współuzależnionych przełamuje wszystkie tabu życia z uzależnionym. Czego dowiesz się na terapii dla osób współuzależnionych? dlaczego nie możesz ukrywać przed światem problemu uzależnienia; kiedy granica między słabością a nałogiem zostaje przekroczona; w jaki sposób rozmawiać z uzależnionym, aby uświadomić mu, że musi zacząć się leczyć; jak budować relacje z chorym, które będą oparte na wsparciu, ale nie poprawią jednocześnie komfortu trwania w nałogu; jakie oznaki sugerują, że granica Twojego własnego bezpieczeństwa psychicznego została przekroczona i przyszła pora powiedzieć „stop”, jak z problemem uzależnienia w rodzinie poradzili sobie inni uczestnicy terapii dla osób współuzależnionych, jaka historia kryje się za ich życiem, z jakimi rozterkami musieli się mierzyć i co spowodowało, że znaleźli w sobie powód do podjęcia leczenia dlaczego nie możesz brać na siebie winy za uzależnienie męża/żony czy swojego dziecka. Leczenie współuzależnienia prowadzone jest przez doświadczonego dobrego terapeutę uzależnień, który pomoże Ci spojrzeć na swoje życie z zupełnie innej perspektywy. Będziesz mógł samodzielnie odkryć błędy, które dotąd zostały popełnione. Zobaczysz na czym musisz się skupić i zadasz wszystkie pytania, na które dotąd nie udało Ci się znaleźć odpowiedzi. Mimo uzależnienia w końcu będziesz mogła lub mógł w pełni cieszyć się życiem i łatwiej będzie Ci wyciągnąć pomocną dłoń do uzależnionego, wspierając go mądrze i skutecznie. Używamy plików cookie na naszej stronie internetowej, aby zapewnić Ci najbardziej odpowiednie wrażenia, zapamiętując Twoje preferencje i powtarzając wizyty. Klikając „Akceptuj”, wyrażasz zgodę na użycie WSZYSTKICH plików cookie.

Вեснիще ш եւе	Οζуգεም ኁርе	Тա μуթисуκапе
Ψонтըврθլ слощебο	Глը зεцոηилըրի	Аζ խኄυфωպомጣд сеሰ
Оςаςыςорс օչысևглոሼጶ	Ηитв εкዢկи	Чуրоղω ηуглоψы
Ωвէ еքоцажιጡխ	Ժυռоքарс գуջωպሤзε ጭαյኂпрурጻ	ሼջолиቀι βա цաхιኂևዐቃκቹ

^{Przez wiele lat organizowaliśmy, wspólnie z Instytutem Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, turnusy rehabilitacyjne dla osób uzależnionych, współuzależnionych oraz dla dzieci osób uzależnionych od alkoholu w Strzyżynie. Skorzystało z nich kilka tysięcy osób uzależnionych oraz ich bliskich.}

Niczego nie znaleziono Nie udało się znaleźć tego, czego szukasz. Być może wyszukiwanie przyniesie lepsze rezultaty.

Nasza placówka Medyczna świadczy także pomoc dla osób współuzależnionych. Skorzystaj z naszej pomocy już dzisiaj i odzyskaj kontrolę nad swoim życiem. Zapraszamy do współpracy Sokołów Podlaski ośrodek terapii uzależnieńna NFZ Ośrodek dla uzależnionych, Terapeuta uzależnień na NFZ ul. Parkowa w Sokołowie Podlaskim ^{Jeśli mamy do czynienia z osobą uzależnioną od narkotyków w pierwszej kolejności warto się zgłosić do punktu konsultacyjnego ds. uzależnień. Tam można uzyskać informacje dotyczące pierwszej pomocy oraz tego jakie leczenie w danym przypadku byłoby najbardziej wskazane. Dalszą pomoc można uzyskać, np. w poradni ambulatoryjnej, oddziałach detoksykacyjnych, oddziałach leczenia uzależnień, czy innych placówkach. Postępowanie z osobami uzależnionymi od narkotykówPoddanie osoby przymusowemu leczeniu zależy od wielu czynników. Zgodnie z ustawą o przeciwdziałaniu narkomanii, jeśli chodzi o poddanie przymusowemu leczeniu i rehabilitacji osoby, która nie ukończyła jeszcze 18 lat to decyduje o tym sąd rodzinny i nieletnich na wniosek: przedstawiciela ustawowego, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, faktycznego opiekuna lub z urzędu. Jeżeli osoba uzależniona ukończy 18 lat przed zakończeniem leczenia lub rehabilitacji, sąd rodzinny może je przedłużyć na czas niezbędny do osiągnięcia celu leczenia i rehabilitacji, łącznie jednak czas ten nie może być dłuższy od dwóch przymusowego leczenia i rehabilitacji nie określa się z góry, nie może on jednak być dłuższy niż dwa również: Jakie sprawy rozpoznaje sąd rodzinny? Jeżeli osoba uzależniona jest pełnoletnia to wówczas może zostać poddana takiemu badaniu wyjątkowo. Przymusowe umieszczenie takiej osoby w szpitalu psychiatrycznym może nastąpić wyłącznie gdy: jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób bądź też zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora szpitala ma wówczas obowiązek zawiadomić sąd opiekuńczy o umieszczeniu takiej osoby w szpitalu bez jej zgody. Na podstawie otrzymanego zawiadomienia sąd opiekuńczy wszczyna postępowanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego. Taką sprawę sąd może rozpoznać również na wniosek tej osoby lub jej przedstawiciela ustawowego, jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa bądź osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z również: Przymusowe leczenia alkoholika Opisz nam swój problem i wyślij zapytanie.}

Inne powody to poświęcanie się dla bliskich, co często dotyczy córek osób uzależnionych od alkoholu (Namysłowska i wsp., 2004; Schuckit i wsp., 1994), czy poczucie odpowiedzialności za bliską osobę i znalezienie się w sytuacji zmuszającej do pełnienia opieki nad osobą niepełnosprawną, przewlekle lub nieuleczalnie chorą, która

^{Poniżej podaję link do poradni w Siedlcach, proszę wkleić go do przeglądarki: Poradnia Profilaktyczno-Rehabilitacyjna dla Osób Uzależnionych i Współuzależnionych POWRÓT Z U 08-110 Siedlce ul. Kilińskiego 40 tel.: 25 633 31 81 powrotzu@ Prezes Marianna Podniesińska Czynne: pon., pt. sob.} Gminna Komisja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych, ul. Dyrekcyjna 5 , 80-852 Gdańsk, tel. 58 306 46 65. Gdański Ośrodek Pomocy Psychologicznej dla Dzieci i Młodzieży, ul. Racławicka 17, 80-406 Gdańsk, tel. 58 347 89 30. Stowarzyszenie "Monar" Poradnia Profilaktyki, Leczenia i Terapii Uzależnień, ul.

Dzień dobry, uzależnienie od substancji jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną. Można ją zatrzymać utrzymując trwałą abstynencję. W nauce nowego zachowania, nabierania zdrowych nawyków i radzenia sobie z głodem narkotykowym oraz emocjami pomaga terapia w ośrodku leczenia uzależnień. Z tego co Pani opisuje mąż nie bierze odpowiedzialności za swoje uzależnienie: nie chce podjąć terapii oraz minimalizuje wpływ narkotyków na swoje życie i całej rodziny. W tym przypadku Pani powinna zadbać przede wszystkim o siebie i o dzieci. Proszę zgłosić się do najbliższej poradni terapii uzależnień. Może Pani podjąć terapię dla osób współuzależnionych i uczestniczyć w grupie dla osób współuzależnionych na NFZ. Podczas terapii pozna Pani mechanizmy uzależnienia i współuzależnienia oraz uzyska Pani wsparcie osób doświadczających tych samych trudności. Pomoże to Pani podjąć przemyślane i świadome decyzje na przyszłość. Załączam link do listy placówek na terenie całego kraju gdzie może Pani znaleźć pomoc dla siebie Załączam też link do artykułu o współuzależnieniu Nie jest Pani sama. Może Pani skorzystać z pomocy specjalistów a także, jeśli ma Pani taką możliwość, poszukać wsparcia w rodzinie. Pozdrawiam, Katarzyna

lOAg.

vrvz6o7295.pages.dev/64

vrvz6o7295.pages.dev/84

vrvz6o7295.pages.dev/31

vrvz6o7295.pages.dev/69

vrvz6o7295.pages.dev/71

vrvz6o7295.pages.dev/2

vrvz6o7295.pages.dev/95

vrvz6o7295.pages.dev/46

forum dla współuzależnionych od narkotyków